Er waren deze zomervakantie twee momenten waarop ik me betrapte op een ernstige, maar verder onschuldige vorm van beroepsdeformatie. De eerste keer was op het strand van een klein Grieks eiland voor de kust van Athene. Ik was er drie jaar geleden al eens geweest en betoverd geraakt door het goddelijke uitzicht over de golven, zee en eilandformaties. Nu werd mijn oog vooral getrokken door bootjes en boards. Ik dacht bij mezelf: je zou maar directeur van het Griekse Watersportverbond zijn, dan ligt het er aardig bij.
Het tweede teken van beroepsdeformatie kreeg ik een week later bij het wadlopen met mijn oudste zoon. Van bijna iedere vaargeul die wij tegenkwamen, probeerde ik te doorgronden wat de loop ervan was en hoe onze leden erdoorheen zouden varen. Ik verklaarde mijn nieuwe gedrag door de drukte op het water de afgelopen maanden. Want net als het vaarseizoen in 2020, toen Nederland na de eerste corona lockdown massaal vakantie vierde in eigen land, was er ook dit jaar nauwelijks meer een bootje spontaan te huren.
Volgeboekt.
Zelfde laken een pak voor de zeilscholen. Opvallend was daar, dat onze instructeurs kinderen terugzagen, die op het Olympic Festival in Scheveningen waren geweest. Of dat ook een verklaring is voor de groeiende populariteit van het windsurfen, durf ik niet te zeggen. Hierin spelen andere factoren een belangrijker rol. Zoals het goud van Kiran Badloe. Daarnaast zie ik steeds vaker vijftigers, die na hun eerste kennismaking met surfen in de jaren ’80, de sport herontdekken. Een doelgroep trouwens, die ook aan het razend populaire suppen is geslagen. Volgens een kennis, die aan het Donkere Spaarne in Haarlem woont, is er zelfs sprake van een groeiend aantal nachtsuppers. Omkranst door het flauwe schijnsel van een hoofdlamp, peddelen ze als geheimzinnige wezens het duister in.
Met al die indrukken is het nauwelijks meer voor te stellen, dat het nog geen vier maanden geleden is, dat wij uit de lockdown kwamen. Daarna zijn verenigingen met bewonderenswaardige snelheid wedstrijden en evenementen gaan organiseren, onder omstandigheden die lang niet altijd vanzelfsprekend waren.
Daarom hoop ik vurig dat de persconferentie van 20 september goed nieuws brengt. Het zou geweldig zijn als Nederland terug mag naar normaal, maar er valt ook wat voor te zeggen om het voorlopig te houden bij de bestaande coronamaatregelen. Daar zijn we zo langzamerhand aan gewend geraakt. Waar ik alleen een tikkeltje bevreesd voor ben, is de mogelijke maatregel die het demissionair kabinet kan nemen om toegang tot een sportaccommodatie te koppelen aan een inentingsbewijs of negatieve test. Hiermee zouden de toch al overbelaste vrijwilligers worden opgezadeld met vervelende controles en onnodig gedoe. Niemand wil zo’n slot van een schitterende vaarzomer.
Reageren?
Arno van Gerven is directeur van het Koninklijk Nederlands Watersportverbond. Iedere week snijdt hij actuele onderwerpen in de watersport aan. Wil je reageren? Doe dat op arno.van.gerven@watersportverbond.nl.
