Wat een verhaal

Midden op zee, in het Nauw van Calais, de zeestraat tussen Frankrijk en Engeland, is een paar weken geleden een Britse kanoër gered door vissers uit Urk. Kapitein Teunis de Boer had bij het passeren van een boei, plotseling iets zien bewegen. Door zijn verrekijker was het alsof hij de film Cast Away met Tom Hanks opnieuw bekeek. Op de boei stond een man met alleen nog een zwembroek aan als een gek te zwaaien. Toen hij eenmaal aan boord was gehesen, bleek de uitgeputte Brit naar eigen zeggen twaalf dagen eerder in zijn kajak uit het Engelse Dover te zijn vertrokken. Hij was van plan geweest om naar de overkant te varen maar omgeslagen.

Met holle ogen van de slaap en onder de blauwe plekken vertelde de kajakker dat hij zich in leven had gehouden door mossels van de boei te schrapen en krabbetjes en zeewier te eten. "We hebben hem droog gemaakt en in de kombuis op temperatuur laten komen,” vertelde de Boer tegen het NOS Journaal. “Hij dronk in no time een paar liter water, hij had dagen niet geslapen, zijn ogen zaten diep in zijn kassen."

In de dagen erna zou duidelijk worden dat de man, 28 jaar oud, Daniel Lewis heet en in de Britse badplaats Blackpool woont. Volgens zijn vader, die door de Engelse krant The Daily Mail over de trip van zijn zoon werd geïnterviewd, had Daniel voor deze tocht nog nooit eerder in een kajak gezeten. Met een opblaasbare versie was hij van de ene op de andere dag verdwenen. Om zo later bleek, op de drukste waterweg ter wereld, waar dagelijks vierhonderd commerciële schepen doorheen varen, de oversteek te wagen. Zijn vader omschreef het als een wanhoopsdaad: liefdesverdriet.

Wat een verhaal, dacht ik. Hoe is het mogelijk dat iemand twaalf dagen onbeschermd, op een boei, met niets meer dan een zwembroek, zonder eten en drinken op zee overleeft?

“Red geen mens,” was de conclusie van een aantal Noordzee-kanodeskundigen bij ons op kantoor, die daar waren voor de voorbereidingen op de vervaardiging van de ‘Zeevaarders’- syllabus. Een naslagwerk voor kanoërs die graag de golven bedwingen. Stomtoevallig liep ik binnen bij hun nabeschouwing over het sterke verhaal van Daniel Lewis.  Waarbij samenvattend klonk: “ook al ben je nog zo’n ervaren kanoër, wie de zee opgaat, weet het nooit.”  

Tegen die achtergrond deel ik graag een aantal andere verhalen uit de kanosport die op dit moment spelen. Zoals Kanoën met de boswachter, het onderdeel bij de Dutch Water Week 2022, dat door de bezoekers tot één van de populairste activiteiten van het evenement is gekozen (en waarschijnlijk ook weer op de agenda van de editie 2023 staat). Of de nieuwe kano-expert van het Watersportverbond in het regioteam actief rond Amsterdam, die het opneemt voor de liefhebber van vaartuigen die door spierkracht worden voortgedreven. Ook wil ik kort stilstaan bij de kanoslalom. Een discipline die zich stormachtig ontwikkelt, maar het zonder Telmo Olazabal, de bondscoach uit Spanje, moet doen. Binnen nu en een paar maanden hopen we zijn opvolger te presenteren. Net als de opvolger(s) van de vertrokken en bij leven legendarische kanobestuurders Ab Reijnders en Ep Stormink. Met als einde van dit verhaal, de onlangs verkregen financiële support van Team KPN sportfonds. Hierdoor kan het kanosprintprogramma in 2023 vol vooruit.

Nu al een goed verhaal.

Reageren?

Arno van Gerven is directeur van het Koninklijk Nederlands Watersportverbond. Iedere week snijdt hij actuele onderwerpen in de watersport aan. Wil je reageren? Doe dat op arno.van.gerven@watersportverbond.nl.