Olympisch snowboardsucces gouden kans voor de watersport

Olympisch snowboardsucces gouden kans voor de watersport

Met nog een ruime week te gaan voor de opening van de Olympische Winterspelen in Beijing, verscheen op Sportknowhow.nl een interessant artikel van kitesurfster Jitske Hendriks. Zij vertelt hierin over een onderzoek wat ze heeft gedaan naar het effect op een sport als die olympisch is geworden. Daarbij focust ze zich op het snowboarden. Een sport die, zoals ze dat zelf omschrijft: “in 1998 door het IOC werd ingelijfd.” Wat haar onderzoek voor mij interessant maakt, zijn de mogelijke parallellen met de watersport, want snowboarden is na de olympische doorbraak een wereldwijd succes geworden. Is er iets wat wij ervan kunnen leren? Bijvoorbeeld voor het kite- en windfoilen?

1. Blijf je zelf

Opvallend is dat snowboarders van het eerste uur de olympische erkenning van hun sport niet zagen zitten. De toevoeging aan de Spelen werd gezien als een bedreiging van hun lifestyle. Dankzij een stevige IOC-lobby zijn er geen concessies gedaan aan hun identiteit. Op de Spelen zie je daardoor jongens en meiden, in iets te wijde broeken, met hun snowboard van een paarse trapleuning stunten, alsof ze zich niet aan de dopingregels hoefden te houden. Mijn kinderen blijven erbij hangen als ze aan het zappen zijn, dat is het niet geval bij de tien kilometer schaatsen. Hoe dat komt? Het is snel, spectaculair en het is eigen.

2. Maak het een klasse apart

Anders dan bij het kitefoilen - dat op de Olympische Spelen van 2024 zijn intrede doet als onderdeel van het zeilprogramma - staat het snowboarden volledig op eigen benen. Een klasse apart dus. Dat is essentieel. Kijk naar wat er nu gebeurt met het kitefoilen. Bij de Spelen over twee jaar zal het hoofdzakelijk worden gezien als een ‘racesport’. Terwijl het ‘branding kitesurfen’ - gericht op actie, stunts en bekend bij het grote publiek - geen podium krijgt. Gemiste kans. Leergeld: We moeten de verschillende watersporten niet meer als concurrent van elkaar zien maar als een open kans voor een nieuwe sport. 

3. Stop het sjabloon denken

Snowboarders die de top van hun sport bereiken, hebben die meestal niet behaald op de manier zoals wij die kennen: kinderen opleiden bij de vereniging, talent stroomt door naar het regionaal trainingsprogramma en vandaaruit lonkt het nationaal trainingscentrum. Wij zullen veel meer vanuit de sporter moeten denken. Wat heeft die nodig? Daarbij worden samenwerkingen belangrijk. Bijvoorbeeld tussen kitescholen, watersportverenigingen, de Nederlandse Kitesurfvereniging en het Watersportverbond. Hoe kunnen we elkaar aanvullen en van elkaar leren? Die benadering houdt overigens niet op bij het kitefoilen, maar geldt ook voor het windfoilen en suppen.

4. Verruim de blik (nog verder)

Zondag was snowboarder Nicolien Sauerbreij te zien in een aflevering van het onvolprezen Andere Tijden Sport. Zij vertelde over haar race op de flanken van Cypress Mountain in Vancouver, waar ze in 2010 goud behaalde op de paralellenreuzenslalom. In de uitzending prees Nicolien Sauerbreij haar vader, omdat hij haar een all round sportopleiding had gegeven, waarin ze net zo makkelijk uit een boom in de tuin op een dik matras mocht springen, of op de sloot achter het huis mocht emmeren in een zeilbootje dan wel kano. Het heeft haar tot een goede snowboarder gemaakt. Ik bedoel maar, waarom zouden we ook niet veel vaker naar samenwerkingen met andere sporten kijken? Te beginnen met snowboarden bijvoorbeeld.

Sauerbreij eindigde Andere Tijden Sport met nog een ontroerende overeenkomst met de watersport. Toen ze de avond voor haar gouden race een paniekaanval kreeg, besloot ze naar zee te rijden en een wandeling te maken. Door de branding kwam ze weer tot rust.

De rest is geschiedenis.

Reageren?

Arno van Gerven is directeur van het Koninklijk Nederlands Watersportverbond. Iedere week snijdt hij actuele onderwerpen in de watersport aan. Wil je reageren? Doe dat op arno.van.gerven@watersportverbond.nl.