1203 likes.
Dat haalde een bericht van Wim Pijbes op 20 augustus. Hij postte een cartoon van Kapitein Haddock als een woedende voetbalsupporter, brullend over de reling van zijn boot: “En nou allemaal opgesodemieterd met jullie kutsail.” Kuifje staat er beteuterd naast.
Grappig? Misschien. Maar Pijbes – ooit directeur van het Rijksmuseum en nu bouwer van culturele initiatieven in Rotterdam – meent het serieus. En dat is pas echt komisch. Want wie Sail afschildert als onzin, begrijpt niet wat honderdduizenden mensen op de kade allang voelen: dit is Nederlands vakmanschap en verbeelding op z’n mooist.
Amsterdam laat dat beter zien dan waar ook ter wereld. Natuurlijk, er zijn meer steden met historische zeilevenementen. Maar sinds de eerste Sail is er in Amsterdam een vanzelfsprekende klik. Het decor helpt: een stad van 750 jaar oud, gebouwd op water, met een zeevarend verleden én moderne architectuur. Een driemaster als de Eye of the Wind voor het futuristische Eye Museum – dat beeld vergeet je niet. Alsof je twee tijdzones ziet samenvallen: het verleden en de toekomst op één plek.
En het werkt ook omdat Nederlanders zich van nature rond het water verzamelen. Op bruggen, kades, in kleine bootjes, terrassen aan het water en drijvende kroegen. Dat geeft een gevoel van gemeenschap wat je nergens anders vindt. Nu de Elfstedentocht steeds onwaarschijnlijker wordt, is dit een traditie die we moeten koesteren. Je ziet jong en oud genieten. Ook de bemanningen die de stad intrekken: het hoort bij Nederland.
Ook voor ons, de watersport, was het een feest. Op Java-eiland lieten meer dan 15.000 kinderen zich voor het eerst verrassen door kano, sup, zeilboot en waterski. Eerst die gespannen koppies, daarna de lach als ze de wind pakken. Wie dát ‘kutsail’ noemt, heeft blijkbaar nooit zo’n kind in een Optimist zien stappen.
Natuurlijk hoor ik nu al de vraag vanuit sommige verenigingen: mooi dat al die 15.000 kinderen het water op zijn gegaan, maar wat doen we daarna met ze? Worden ze allemaal lid van een club? Het eerlijke antwoord is: nee. Slechts een klein deel zal meteen doorgaan.
Het is juist aan ons, samen met de watersportwereld, om na zo’n geslaagd evenement te bedenken hoe we kinderen stap voor stap dichter bij de sport brengen. Daarom kijken we met verenigingen en vaarscholen in de buurt of we een Sail-afterparty kunnen organiseren, zodat kinderen snel een vervolg krijgen op hun eerste ervaring. De volgende stap is cruciaal. Dat kan een zeil- of kanokamp zijn in het voorjaar of de zomer. Maar ook nieuwe, kortere vormen: twintig minuten zeilen, daarna kanoën en suppen, onder begeleiding van jonge rolmodellen en met mooie spullen. Zo slaan we de brug van een eerste kennismaking naar echt vasthouden. En vasthouden betekent niet altijd dat iemand zich vast nestelt in clubverband. Voor de één is dat wel zo, voor de ander betekent het dat ze regelmatig een boot huren, of de watersport steunen met een donatie. We moeten misschien wat vrijer leren kijken naar de manier waarop mensen duurzaam van hun vrije tijd op het water genieten – passend bij hun eigen lifestyle.
Daarom kijken we breder dan alleen naar onze eigen activiteiten. We praten met grote merken uit de wereld van pret- en vakantieparken om naast Allianz en Optimist on Tour een tweede partner te vinden. Want het succes van Sail laat zien: als we kinderen eenmaal op het water krijgen, ontstaat er magie. De kunst is om ze daarna niet te verliezen.
Wat Sail ons wérkelijk laat zien: zodra je het water op gaat, verandert alles. Voetbal en hockey hebben misschien meer clubs en velden, maar op het water begint het avontuur. Wind in de zeilen, peddel in de hand – dát gevoel raak je nooit meer kwijt.
Dus ja, Wim Pijbes mag het ‘kutsail’ noemen. Ik noem het een nationale schat. Een evenement dat laat zien waar Nederland groot in is: samen beleven, trots op ons verleden én durf naar de toekomst. Wie dat niet ziet, heeft misschien zelf wat meer tijd nodig… in een bootje.
Arno van Gerven is directeur van het Watersportverbond. Hij schrijft twee keer per maand een column over de onderwerpen die in de watersport leven. Van Gerven probeert daarmee een breed lezerspubliek – van leden tot politiek – met een knipoog te laten kijken naar kansen en ontwikkelingen in recreatie en sport. Daarbij maakt hij gebruik van alle stijlmiddelen die een schrijver van een opiniestukje ten dienste staan. Wilt u reageren, e-mail naar arno.van.gerven@watersportverbond.nl.
