Ik zie mezelf nog zitten. Samen met opa en oma op de dijk langs het Noordzeekanaal, tussen ons in een picknickmand. Opa had een verrekijker om zijn nek en tuurde over het water. “Daar komt de Kruzenshtern,” zei hij. Ik keek – en geloofde mijn ogen niet. Een zwart schip van meer dan honderd meter, vol touwen en masten. Matrozen klommen razendsnel omhoog, zo het kraaiennest in. Kort daarna gleed een ander schip voorbij, prachtig wit en goud. De Amerigo Vespucci, hoorde ik later.
Rondom krioelde het van de kleine boten en zeilschepen die de armada begeleidden naar de IJ-haven. Daar zouden ze afmeren, en wij – samen met duizenden anderen – schuifelden later over de kade om ze van dichtbij te bewonderen. Of ik ooit aan boord ben geweest weet ik niet meer. Wel herinner ik me hoe we daarna naar het strand van Castricum reden, waar opa – in zijn goeie goed, hij moest nog naar zijn werk – het oranje windscherm hielp opzetten.
Alsof ergens boven het IJ een gat in de tijd opengaat, en de zeventiende eeuw gewoon meedoet aan 2025.
Sail begon in 1975, ter ere van 700 jaar Amsterdam. Sindsdien is het uitgegroeid tot een nationaal erfgoed – een viering van het water, de stad, en de zeiltraditie waarin eeuwen geschiedenis meeklinken. Vijftig jaar later is het nog altijd dat zeldzame moment waarop verleden en heden elkaar op het water ontmoeten. Waar je als bezoeker even niet naar een evenement kijkt, maar naar een verhaal dat bij je binnenvaart.
Wat Sail zo bijzonder maakt, is het gevoel van tijdloosheid. Want hoezeer we ook gewend zijn geraakt aan cruiseschepen van vijftien verdiepingen hoog – met zwembaden en glijbanen op het dek – als de Tall Ships Amsterdam binnenvaren, voelt het alsof de geschiedenis zelf komt aanleggen. Alsof ergens boven het IJ een gat in de tijd opengaat, en de zeventiende eeuw gewoon meedoet aan 2025.
En juist dat contrast maakt het magisch. In het decor van het Eye Museum, de Amsterdam Tower en de pontjes vol forenzen, doemen ineens silhouetten op die rechtstreeks uit de verhalen van Bontekoe lijken te komen. Grote zeilschepen, metershoog tuig. Je staat ernaar te kijken en weet: dit zie je maar eens in de vijf jaar.
De organisatie verwacht dit jaar zo’n twee miljoen bezoekers. En als het weer meewerkt, zouden dat er zomaar meer kunnen worden. Want we vieren in Nederland graag het leven op en rond het water – van kampioensgrachten tot Koningsdagbootjes. En Sail is daarvan het meest betoverende feest.
Daarom pakt het Watersportverbond groots uit op het Java-eiland. Naast dat we veel mensen vertellen wat we doen, bouwen we – met een knipoog – de ballenbak van Sail: Optimist on Tour XXL. Vijf dagen lang, 10.000 kinderen, vier bassins vol avontuur. Elke twintig minuten gaan er 150 kinderen het water op. Ze leren zeilen, kanoën, suppen en waterskiën. Ze rollen over het water in een enorme bal, of ontdekken hoe je water zuivert en waterstof maakt in ons Waterlaboratorium. Spelenderwijs leren ze de magie van water kennen.
Onze hele locatie wordt bemand door vijftig collega’s, zodat elk kind veilig en enthousiast het water op kan. Inschrijven kan nu al via optimistontour.nl – kies een tijdslot en doe mee.
Als de Optimist on Tour XXL er in mijn tijd was geweest, had ik er ongetwijfeld nog een herinnering extra aan overgehouden.
Arno van Gerven is directeur van het Watersportverbond. Hij schrijft twee keer per maand een column over de onderwerpen die in de watersport leven. Van Gerven probeert daarmee een breed lezerspubliek – van leden tot politiek – met een knipoog te laten kijken naar kansen en ontwikkelingen in recreatie en sport. Daarbij maakt hij gebruik van alle stijlmiddelen die een schrijver van een opiniestukje ten dienste staan. Wilt u reageren, e-mail naar arno.van.gerven@watersportverbond.nl.
