Ik begin langzaam verliefd te worden op de denk-, schrijf- en verbeeldingskracht van Floor Rusman. Twee jaar geleden nam ze de plek in van Tommy Wieringa op de voorpagina van NRC. Afgelopen weekend blonk ze opnieuw uit – met haar column ‘Ik betaal toch belasting’.
Sport maakt Nederland weerbaar en verbonden – maar dat gaat niet vanzelf.
Ze raakt aan iets wezenlijks. Aan het verdwijnen van het democratisch besef dat je niet alleen rechten hebt, maar ook plichten. Aan de gemakzucht van burgers die vinden dat ‘de overheid het maar moet regelen’, want: er wordt toch belasting betaald? Aan het wegvallen van structuren die mensen bij elkaar brengen – verenigingen, clubs, brancheorganisaties – plekken waar je je inzet voor iets wat groter is dan jijzelf.
Het resoneerde direct met wat ik eerder die week zag gebeuren bij ons in de Weerelt van Sport, waar sportkoepel NOC*NSF en de G7 van de Sportbonden bijeen waren – voor een overleg waarin werd nagedacht over hoe we sport op de politieke agenda krijgen. Begrijp me goed: ik juich het toe dat de sportsector zich laat horen. Maar laten we geen illusies hebben. Verkiezingsprogramma’s gaan straks vooral over migratie, defensie, stikstof, wonen, economie – niet over ‘meer zeilen voor iedereen’.
Toch ben ik blij dat we bij elkaar kwamen. Niet voor de bühne, maar omdat we samen sterker staan. Want we weten dondersgoed: sport gáát niet vanzelf.
Sport is geluk. Sport is uniek.
Het verbindt Nederland, maakt ons weerbaar en geeft perspectief.
Maar dan moeten we het wel waarmaken. Voor iedereen.
En dus moeten we een tandje bijzetten – als sportwereld én als samenleving.
Wat mij betreft ligt er een heldere politieke opdracht:
- Maak van sport een recht – veranker dat in een sportwet.
- Zorg voor ruimte om te sporten, ook in nieuwe woonwijken.
- Bouw moderne sportaccommodaties die je deelt met onderwijs en zorg.
- Investeer in beroepskrachten die verenigingen versterken.
- Maak werk van topsport – met structurele financiering en publieke zichtbaarheid.
En ja, kom met subsidies die werken (denk aan BOSA, maar dan beter), zet sportnormen in bij ruimtelijke plannen en ondersteun vrijwilligers – met concrete support, niet met applaus.
Maar daar mag het niet bij blijven. Ook wij – verenigingen, bonden, coaches, sporters – moeten kritisch naar onszelf kijken. Stop met dikke rapporten en slogans als ‘Sport gaat niet vanzelf’ als je vervolgens weer op de automatische piloot verdergaat. Maak je verhaal levendig. Laat zien hoe leuk het is. Nodig politici uit. Neem ze mee het water op, het veld in, het parcours op.
Sterker nog: Waarom luiden we het zomerreces niet eens op een andere manier in? In plaats van de traditionele barbecue op het Binnenhof: een sportdag. Laat Kamerleden samen in beweging komen. Werktitel: Boenderen op het Binnenhof. Een frisse, actieve afsluiting van het politieke halfjaar – iets wat blijft hangen. Denk Optimist on Tour, maar dan voor de Tweede Kamer.
En dan is er nog de lokale politiek. De gemeenteraadsverkiezingen zijn al op 18 maart 2026. Dáár gebeurt het. Dáár worden de accommodaties gebouwd of gesloten. Dáár wordt beslist over ligplaatsen, waterplantenbestrijding en over vergunningen. Nodig je wethouder nú al uit. Laat zien wat je vereniging betekent voor de wijk en de gemeenschap.
Verbind je met andere clubs in de buurt en zorg voor uitwisseling.
Sport is méér dan beweging. Het is een sociaal weefsel. Een democratisch netwerk.
En daar moeten we zuinig op zijn.
Dus ja, Floor: ik betaal belasting.
Maar ik steek ook m’n handen uit de mouwen.
Arno van Gerven is directeur van het Watersportverbond. Hij schrijft twee keer per maand een column over de onderwerpen die in de watersport leven. Van Gerven probeert daarmee een breed lezerspubliek – van leden tot politiek – met een knipoog te laten kijken naar kansen en ontwikkelingen in recreatie en sport. Daarbij maakt hij gebruik van alle stijlmiddelen die een schrijver van een opiniestukje ten dienste staan. Wilt u reageren, e-mail naar arno.van.gerven@watersportverbond.nl.
