Op Netflix kijk ik weleens naar Voetbalouders. Een serie van de makers van De Luizenmoeder, die de types langs de lijn haarfijn neerzet. De vader in pak met oortjes in, hopend dat zijn kind wordt gescout. De zwijgende materiaalman die alles ziet maar niets zegt. De bedenker van de serie – zelf jarenlang ouder langs de lijn – zag het gedrag om haar heen langzaam ontsporen. Ze betrapte zich erop dat ze er soms zelf ook in meeging. Totdat haar kinderen haar een juichverbod gaven.
Sport is pas leuk als iedereen zich veilig voelt. Langs het veld, op & rond het water, in het clubgebouw.
Ik moest eraan denken toen ik werd bijgepraat over een jeugdzeilwedstrijd die onlangs plaatsvond. Niet het gedrag van de kinderen maar van de volwassenen sprong in het oog. Dat was niet voor de eerste keer. Na de Corona-lockdowns lijkt het steeds vaker voor te komen: ouders aan de waterkant die zich niet kunnen beheersen en uit het oog lijken te verliezen waar sport eigenlijk om draait. Een plek waar je leert, lacht, samenwerkt, elkaar respecteert en niet over grenzen heengaat. Waar kinderen zichzelf mogen zijn, fouten kunnen maken, groeien – ook als ze verliezen.
Een veilige omgeving dus.
Ook voor volwassenen.
Meteen hoor ik een aantal bestuurders denken: ‘Daar heb je Van Gerven weer, met z’n stokpaardje over een veilig sportklimaat dat in het geding is. Bij ons speelt dat niet. Sterker nog: mocht er al sprake zijn van grensoverschrijdend gedrag – aanranding, gokken, drugsgebruik, excessen langs de waterkant - dan bellen we de politie.’
Slecht nieuws. Problemen komen in de beste families voor, heb ik inmiddels geleerd. Iedere vereniging kan voor grensoverschrijdende situaties komen te staan. Jaarlijks komen er tientallen meldingen binnen bij het Meldpunt Veilige Watersport van het Watersportverbond. Denk aan een uit de hand gelopen ruzie tot pesterijen en seksueel wangedrag.
Gelukkig zijn er steeds meer verenigingen die de ontwikkelingen op dit gebied wel serieus nemen en een vertrouwenscontactpersoon aanstellen. Iemand bij wie je terecht kunt als iets je dwarszit. Bij wie je geen bewijs nodig hebt om serieus genomen te worden en slachtoffers kan gidsen om de juiste stappen te zetten. Denk aan een doorverwijzing naar ons Meldpunt, het Centrum Veilige Sport Nederland of de mogelijkheden om een tuchtrechtzaak te beginnen.
Toch zit daar nog een hele wereld voor. Regelmatig hoor ik over ruzies tussen volwassen watersporters - die tot een officiële melding hebben geleid – waarvan je denkt: was de kou niet uit de lucht geweest met een kop koffie en een goed gesprek? Maar goed, zelf ben ik ook verre van feilloos. Bij wedstrijden van mijn zoon moet ik me regelmatig inhouden, maar dankzij de spiegel die de Netflix-serie Voetbalouders voorhoudt, gaat dat tegenwoordig makkelijker. De scene die mij het meest is bijgebleven, is het beeld van de vechtende ouders midden op het veld. De kinderen zie je verbijsterd toekijken: ‘Waar zijn jullie mee bezig?’
Een vraag die we onszelf veel vaker zouden mogen stellen.
Arno van Gerven is directeur van het Watersportverbond. Hij schrijft twee keer per maand een column over de onderwerpen die in de watersport leven. Van Gerven probeert daarmee een breed lezerspubliek – van leden tot politiek – met een knipoog te laten kijken naar kansen en ontwikkelingen in recreatie en sport. Daarbij maakt hij gebruik van alle stijlmiddelen die een schrijver van een opiniestukje ten dienste staan. Wilt u reageren, e-mail naar arno.van.gerven@watersportverbond.nl.
